Iemand zei ooit over de kracht van verbeelding: “Je moet eerst een nieuwe wereld kunnen schilderen voordat je er aan kunt werken.” En Harvey Cox zegt: “Ga eerst met God dansen voordat je in hem gaat geloven.” De reis van het hoofd naar het hart en de handen is ook de weg van ethiek naar esthetiek en van cognitie naar emotie. Je moet eerst ergens van houden voordat je er een mening over kan hebben of er over wil gaan moraliseren. De Artiest is een belangrijk karakter in de Priesterkerk. Hij helpt de kerk van de toekomst op het spoor van liefde voor schoonheid te zetten.

De liefde voor schoonheid uit zich nu vaak in grote kathedralen of in hemelse muziek. Je kent vast wel het bekende verhaal van een klein meisje dat met haar opa langs een oud kerkgebouw komt. Ze was nog nooit in een kerk geweest en dus nam opa haar mee naar binnen. Toen ze weer buiten waren vroeg het meisje: “Opa, wie woont er in dat huis”. Opa zei: “Daar woont God. Het kleine meisje: “Dat dacht ik al…” Sommige kunst is het resultaat van de verbeelding van God of het mystieke. Hoge kunst in muziek, beeldende kunst, poëzie, theater, film, performance of dans maken een verbinding tussen hemel en aarde. Laat dit voor de priesterkerk bezoeker in hemelsnaam “geloof” zijn. Zo vaak hoor je mensen zeggen: “Ik geloof niet, maar dit was zo inspirerend”. “Ik geloof niet, maar toen ik in dat gebouw was werd ik wel geraakt”. “Ik geloof niet, maar door die muziek kreeg ik toch weer hoop.” Laten we de aanraking door het hemelse in de kunsten gewoon weer geloof noemen.

Naast de hoge kunst en het werk van artiesten mag er ook eenvoudige kunst zijn. We mogen allemaal de Artiest in ons prikkelen door creatief te zijn, onze eigen kunst te maken of te knutselen. In de OASE in Soest begonnen we elke viering met de mogelijkheid om in hoekjes creatief bezig te zijn met het thema van de viering, gebed of bijbelteksten. Ook bij Godly Play of bij Kliederkerk staat creativiteit centraal.

Eric Pickerill zegt in zijn studie over Protestantse kerken: “The Church is in need of artists who can connect Christian faith to secular mystics. The Protestant church, because of its breakaway history, is impoverished in its capacity to develop art that connects with secular mystics… The church must recover artistic expression as an inspired medium with which to communicate the Gospel of Christ to those who are secular mystics.”“Filosoof Charles Taylor zoekt een deel van de oplossing in taal, in het bijzonder in poëzie. Ik zoek een weg die ons helpt om bij te dragen aan een bloeiende wereld en die tegelijkertijd een weg is van aanbidding van en ontmoeting met de levende Christus. Daarvoor zullen we een subtielere taal moeten vinden, en moeten we gevoeliger worden voor de sacramentele natuur van poëzie en liturgie. Als we leren om voorzichtiger, authentieker en eerlijker te spreken, leren we misschien om Gods aanwezigheid op een diepere manier te ervaren. Dat zal ons openstellen voor een ervaring van anderszijn, transformatie en verwachting.”